اما پاسخ کمی پیچیده‌تر از آنی است که به نظر میرسد 

و پس از طرح آن تلاش‌های بسیاری برای پاسخ به این مسئله انجام گرفت.

 مسئله‌ای که بعدها به پارادوکس اولبرز معروف شد.

 یکی از پاسخ‌های ارائه‌ شده وجود غبار کیهانی

 بین ستارگان و همچنین کهکشانها را در نظر میگرفت.

 غباری که مانع رسیدن نور ستاره‌ها به ما شده

و در نتیجه آسمان شب را در تاریکی فرو میرود.

 اما در واقعیت نوری که به ذرات غبار برخورد میکند،

 آنها را گرم کرده و در نهایت این ذرات 

همچون منبع نور پشت سرشان میدرخشند.

اثر پدیده‌ی داپلر

اما در حقیقت هیچ کدام از موارد ذکر شده، دلیل این موضوع نیست.

 دلیل کم فروغ شدن نور ستاره‌های واقع در نقاط دوردست،

انبساط جهان هستی  است.

ادوین هابل  در سال ۱۹۲۹ به این موضوع پی برد که

 کهکشانها و ستاره‌های واقع در نقاط دوردست

 در حال فاصله گرفتن از ما هستند.

 او همچنین متوجه این نکته نیز شد که دورترین کهکشانها

 با بیشترین سرعت در حال فاصله گرفتن از ما هستند.

یافته‌های او منطقی به نظر میرسند؛ در طول عمر جهان هستی، 

کهکشان‌های سریع‌تر، در حال حرکت به سمت نقاط دورتری هستند 

و این موضوع بر نحوه‌ی دید ما از آنها تاثیر خواهد گذاشت.

 در اثرپدیده داپلر ، طول موج نور کهکشانها و ستاره‌هایی که 

در فواصل دورتر و با سرعت بیشتری در حال هستند، بیشتر میشود.

 بنابراین به دلیل وقوع این پدیده، نور مرئی این ستاره‌ها 

به موج‌های رادیویی و مادون قرمزی که توسط انسان قابل رویت نیست، 

بدل شده و در واقع ناپدید میشود. 

در حقیقت تاریک بودن آسمان شب گواهی بر انبساط جهان هستی است.

حقیقت این است که ستاره‌ها و کهکشانها هیچ‌کدام عمر بی‌نهایت ندارند. 

ما این واقعه یعنی مرگ کهکشانهای نزدیک‌تر را زودتر می‌بینیم،

 چرا که آخرین نورهای تولیدشده توسط آن‌ها زودتر به ما میرسند.

نتیجه این موارد این است که در هیچ زمانی تمامی 

شرایط برای داشتن آسمانی روشن مهیا نمیشود. 

ما هیچ‌وقت نور ستارگان یا کهکشانها را به

 یکباره از تمامی جهات دریافت نمیکنیم،

 به علاوه نور کهکشانهای بسیار دور هنوز به ما نرسیده است،

 و اگر بخواهد نورشان به زمین برسد،

 آن قدر زمان لازم دارد که در

 این فاصله اجرام نزدیک‌تر از بین رفته و تاریک میشوند.